ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Ο διαβήτης και η περιοδοντική νόσος είναι δύο χρόνιες ασθένειες που από καιρό θεωρείται ότι συνδέονται σε βιολογικό επίπεδo, μας ενημερώνει ο περιοδοντολόγος της Eurodentica Specialized Dental Care, κ. Χρήστος Κρητικός, με εξειδίκευση στο New York University, USA.

Ένας μεγάλος όγκος αναφορών περιστατικών, διατμηματικών ερευνών, διαμήκων ερευνών και ανασκοπήσεων καταδεικνύουν τις δυσμενείς επιπτώσεις του διαβήτη στην έναρξη, την εξέλιξη και τη βαρύτητα της περιοδοντίτιδας. Ο επιπολασμός της περιοδοντίτιδας στους διαβητικούς υπολογίζεται ότι είναι δύο ή ακόμη και τρεις φορές μεγαλύτερος από αυτόν που παρατηρείται στον φυσιολογικό πληθυσμό. Έχει υποστηριχθεί ότι η υπεργλυκαιμία και ο επακόλουθος σχηματισμός τελικών προϊόντων προχωρημένης γλυκοζυλίωσης, η οποία είναι μία από τις διάφορες οδούς που θεωρείται ότι οδηγούν στις κλασικές μικροαγγειακές και μακροαγγειακές επιπλοκές του διαβήτη, επίσης εμπλέκονται στην παθοφυσιολογία της περιοδοντίτιδας στους διαβητικούς ασθενείς.

Είναι διαθέσιμος ένας αυξανόμενος όγκος αποδεικτικών στοιχείων που υποστηρίζουν το γεγονός ότι η περιοδοντική φλεγμονή που οφείλεται σε gram αρνητικούς μικροοργανισμούς επιδρά δυσμενώς στον γλυκαιμικό έλεγχο. Έτσι, είναι πλέον γνωστό ότι το συστημικό φλεγμονώδες φορτίο είναι αυξημένο στην περιοδοντίτιδα που δεν έχει αντιμετωπιστεί ή σε ανεπαρκώς ελεγχόμενη μέτρια-προς-σοβαρή περιοδοντίτιδα. Για παράδειγμα, σε περιοδοντικούς ασθενείς χωρίς άλλες εμφανείς νόσους, τα επίπεδα της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP) είναι υψηλότερα σε σύγκριση με αυτά ατόμων χωρίς περιοδοντίτιδα. Ομοίως, έχει υποστηριχθεί ότι η διαταραχή της μικροβιολογικής ισορροπίας του εντέρου πιθανώς αυξάνει το gram αρνητικό μικροβιακό φορτίο το οποίο, μέσω της διαφυγής λιποπολυσακχαριτών στην κυκλοφορία, συμβάλλει με τη σειρά του στην αύξηση του συστηματικού φλεγμονώδους φορτίου. Η αύξηση της φλεγμονής πυροδοτεί, τελικά, την εμφάνιση αντίστασης στην ινσουλίνη.

Επίσης, οι διαβητικοί, πιθανώς να έχουν μειωμένη ροή σάλιου (ξηροστομία) καθώς και αυξημένα επίπεδα σακχάρων στο στόμα. Και οι δύο αυτές καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένη πλάκα, και κατά συνέπεια, μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη νόσων του περιοδοντίου.

Επιπλέον, οι διαβητικοί παρουσιάζουν συχνά και άλλες επιπλοκές που αυξάνουν τον κίνδυνο για την ανάπτυξη νόσων του περιοδοντίου, όπως αγγειακές αλλαγές, διαταραχές στο μεταβολισμό των λιπιδίων και του κολλαγόνου και δυσλειτουργία των ουδετερόφιλων κυττάρων, τα οποία παίζουν βασικό ρόλο στην ανοσολογική απόκριση του οργανισμού και τη φλεγμονή. Τέλος, οι διαβητικοί εμφανίζουν καθυστερημένη επούλωση τραυμάτων αλλά και αυξημένο κίνδυνο λοιμώξεων, γεγονός που μπορεί να επιδράσει αρνητικά τόσο στην εξέλιξη όσο και στη θεραπεία της περιοδοντίτιδας.

Ακόμη, υπάρχουν ολοένα αυξανόμενες ενδείξεις ότι η σχέση διαβήτη και νόσων του περιοδοντίου είναι αμφίδρομη. Υπάρχει, δηλαδή, τεκμηρίωση που υποδηλώνει ότι η θεραπεία της περιοδοντίτιδας μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση της γλυκαιμικής ρύθμισης, ενώ ασθενείς με πλημμελή έλεγχο του διαβήτη έχουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν περιοδοντική νόσο. Συμπερασματικά, οι διαβητικοί που δεν ελέγχουν καλά ή καθόλου το σάκχαρό τους είναι περισσότερο ευπαθείς και παρουσιάζουν εντονότερα προβλήματα στοματικής υγείας σε σχέση με εκείνους που επιτυγχάνουν αποτελεσματικό γλυκαιμικό έλεγχο.

Επομένως, με δεδομένο τον αυξημένο κίνδυνο για νόσους του περιοδοντίου που παρουσιάζουν οι διαβητικοί, είναι αναγκαία τα παρακάτω:

• Σχολαστική στοματική υγιεινή
• Τακτικοί έλεγχοι από τον οδοντίατρο, και ιδιαίτερα περιοδοντικός έλεγχος
• Ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου με δίαιτα και φάρμακα

Επιστροφη